مختصری از زندگینامه شهید محمدرضا جهان نژادیان
نام شهید: محمدرضا جهان نژادیان
نام پدر: نوراله
تاریخ تولد: 1337
محل تولد: روستای سرگچ
تاریخ شهادت: 66/2/4
محل شهادت:بانه
زیارتگاه : روستای پس باغ
زندگینامه
بسم رب الشهدا و الصدیقین
و من یقاتل فی سبیل الله فیقتل او یغلب فسوف نؤتیه اجراً عظیما
شهید محمدرضا جهان نژادیان فرزند نوراله از روستای سرگچ منطقه رزمنده پرور بهمئی متولد 1337 که در خانه ای مستضعف و مذهبی چشم به جهان گشود. کسی که گویا قبل از مرحله تمییز و تکلیف درس عرفان سیاست مبارزه و اخلاق را آنطور که شایسته انسانی است آموخته و کسب نمود.
شهید بنا به فطرت پاک الهی اش بنای حیات را بر لااله الاالله نهاده و مسیر را به سوی انتهای جسمانی انا لله و انا الیه راجعون انتخاب نمود و کلام حق را بعنوان اصلی ترین قانون حیات و پیامبران و امامان را بعنوان مدرسین و معلمین انسانیت با جان و دل پذیرفت و به نام توحید و با عصای حرکت با معرفت را آغاز نمود و وارد میدان مبارزه با خاکیان دنیاپرست که در عداوت دائم با اهل حق بوده اند شد. خاکیانی که در طول زندگی بشر، حزب الله را مانع نیل به اغراض کاذب خویش می دانسته اند. او عبدی بود که به نان خالی و لباسهای ساده و مشکلات بسیار تنها بخاطر واجب بودن کسب علم در راه رضای خالق قانع بود. طلب علم را در لابلای انواع مشکلات به جان و دل خرید و دعوت به طلب علم و عمل می نمود حتی آخرین روزهای حیات بر این باور بود که علم و ایمان هر دو عوامل پرواز بندگان خالص به سوی دار حقیقتند و وامصیبتا به احوال عالمان بی عمل و مؤمنان بی علم که پرندگان یک بال لذت پرواز در هوای یار را نمی جستند و یا به قدر بسیار کم که نمی توان به آن عروج نام نهاد.
عبادت:
وی بنا به فطرت پاک و آگاهی و اعتقادش به توحید عبد بودن خود را به اثبات رساند و به دلیل بالا بودن روحیه تواضع و اخلاص که در وجودش بوده با اینکه مسئولیتهای مهمی داشته ولی در برخوردها و تصمیم گیریها چنان عاقلانه و شیرین بود که کوته بینان کج اندیش در ملاقاتهای اولیه او را آنطور که بوده درک نمی کرده اند در سجود و رکوع رنگ می باخت و در دعا ونیایشها اهل دل و استغاثه نه به شوق فردوس و نه از ترس جهنم بلکه به خاطر عظمت خالق که با آن پیوند روحانیش می توانست حرف دلش را با او بزند و تقاضای بخشش نماید. عبادت به موقع وی و خارج از ریا و ملاحظات ورد زبان همکاران ایشان بود. به خاطر شیرینی روزه در روح او آثار تشنگی و گرسنگی بسیار کم مشاهده می شد و در یک کلام سیاست او عین دیانت و دیانت او هم عین سیاستش بود.
شجاعت:
با اینکه رئوف بود روحیه اشداء علی الکفار او هم قابل ستایش بود. در منزل، اداره، خیابان میدان جنگ به نسبت خود یک عبد قاطع و مهربان و باگذشتی بود. در بعد فرهنگی آنجا که باید کلام حق گفته می شد بدون ملاحظه و دوپهلوگویی ادای تکلیف می کرد و سخنان او همچون موشک شلیک می شد و قلبهای خفته را بیدار می نمود. به مثابه بلال همه جا حرف حق را اعلان می کرد و با او بارها شدیداً برخورد ناحق می شد. ولی چون معتقد بود قرار نمی گرفت و از جمله روحیات قابل تحسین عبرت آموز وی نفرت صریح از زالوصفتان منطقه بود(خوانین). که وقتی خبر شهادت او به منطقه رسید بعضی ها احساس آرامش کرده اند و از همه بالاتر مصداق سخن امام علی(ع) اشجع الناس من غلب هواه، بوده و در جهاد اصغر هم تا گلوله داشت و تا رمق حرکت داشت دست از روی ماشه برنداشت.
جنگ و شهادت:
از بدو جنگ شبانه روز در تلاش بود و خستگی برایش معنا نداشت، در محل کار بین راه در خانه ، در روستا، شب و روز درکلاس درس در همه مکانها و زمانها بدون اغراق او بود که فریاد مبارزه و جهاد از حلقومش شنیده می شد. و این امر را با سخنرانی، با نوشتن انواع تراکت، اطلاعیه، جلسه، نمایش، فیلم بدون انتطار هیچ توقعی به گوش همه می رساند. این حقیر که خود مدتی مسئول اعزام نیروی آن منطقه بودم می توانم صراحتاً بگویم که بعد از مرحمت الهی ایشان در تقویت و تبلیغات اعزامهای چشمگیر منطقه 60درصد نقش داشته در جمع آوری کمک های مردمی با برنامه ریزی 5 روزه ایشان ایشان که از جبهه به مرخصی آمد به نسبت بخش تنها سه مایلر نان خالی به جبهه فرستادیم.
براساس صحبتهای همسنگران ایشان در جبهه های جنگ تا لحظه شهادت مشغول تلاش و کار فرهنگی و نظامی و انسجام بخشیدن بیشتر به نیروهای گردان که او فرمانده یکی از گروهانهای آن بود محسوب می شد و میدان جنگ را بارزترین جایگاه ازمایش برای انسان قلمداد می نمود و خود هم بر این عقیده پایبند بود و نهایتاً خداوند پاداش تلاشها و زحمات طاقت فرسای دوران محدود حیاتش را با پذیرش او با قامت خونین قبول نمود و او را در تاریخ 1366/2/4 در جوار صالحان خوش عاقبت جای داد.
ملتی که شهادت برای او سعادت است، پیروز است. (امام خمینی ره)
منبع : بنیاد شهید وامور ایثارگران استان کهگیلویه وبویراحمد
