لحظه‌ای از عمرش را به بهانه جانبازی هدر نمی‌داد
به گزارش نوید شاهد سمنان، «شهید عبدالعلی طاهریان» هفدهم فروردین ۱۳۳۸ به دنیا آمد. پدرش کارگر کارخانه ریسندگی بود. جهت تأمین خرج و مخارج زندگی در کنار کارگری خیاطی هم در منزل انجام می‌داد.
عبدالعلی از کودکی با مسجد و امام جماعت انس داشت. از کتابخانه مسجد مهدیه کتاب می‌گرفت، مطالعه می‌کرد و در اختیار دیگران هم قرار می‌داد. دوران دبیرستان به هنرستان رفته و در رشته برق مشغول تحصیل شد. در اوج مبارزات مردم علیه حکومت شاهنشاهی به تظاهرات می‌رفت. ضمن پخش اعلامیه به دیوار نویسی مشغول می‌شد. با فرا رسیدن بهمن‌ماه ۱۳۵۷ در کمیته استقبال فعالیت می‌کرد تا از امام خمینی استقبال نماید. پس از پیروزی انقلاب به سربازی رفت و در ارتش خدمت کرد.
سال ۱۳۵۹ با حمله رژیم بعثی عراق به جبهه رفت و در عملیات فتح‌المبین شرکت کرد. از ناحیه دو پا مجروح و به بیمارستان منتقل شد. در عملیات بیت‌المقدس هم در ناحیه فک و صورت ترکش خورد و تا ماه‌ها نمی‌توانست غذا بخورد؛ در آن مدت غذایش آب میوه و سوپ بود. پس از بهبودی عازم جبهه شد. پشت خاکریز در حالی که برای نماز خودش را آماده می‌کرد، ترکشی به نخاعش خورد. از آن زمان به بعد از ناحیه دو پا فلج شد و ماه‌ها در بیمارستان تحت معالجه قرار گرفت. پس از بهبودی نسبی به آسایشگاه جانبازان منتقل شد.
لحظه‌ای از عمر خود را به بهانه جانبازی هدر نمی‌داد
با شروع فعالیت‌های فرهنگی و ورزشی، روحیه خاصی به دیگر همرزمان و هم‌ردیفان خود می‌بخشید. لحظه‌ای از عمر خود را به بهانه معلولیت و جانبازی هدر نمی‌داد.به کار‌های نقاشی و دوخت کوبلن روی آورد. اوقات فراغت را به دوخت لباس با ماشین بافندگی مشغول می‌شد. با شرکت در کنکور سراسری وارد دانشگاه تهران در رشته الکترونیک شد. با شهادت برادرش حسینعلی در سال ۱۳۶۴ در عملیات والفجر هشت، درس را رها کرد. به سمنان آمد و در بنیاد شهید در قسمت کار‌های فرهنگی مشغول فعالیت شد. عضو هیات ورزشی جانبازان استان بود. پس از آن دوباره در دانشگاه آزاد سمنان در رشته الهیات پذیرفته شد. هفدهم مهرماه ۱۳۶۸ سکته کرد و چهار روز بعد، این جانباز هفتاد درصد به آرزوی دیرینه‌اش رسید.
انتهای متن/
